معلمی شغل انبیاست. چند توصیه به همکاران عزیز فرهنگی

همکارعزیزم چرا باید هر سال چندین بار نامه مقررات تنبیه بدنی به مدارس برسد .ایا نمی شود ما معلمین دیگه این نامه که عدم تنبیه بدنی وروحی وروانی به هر شکل خاص را به تاریخ بسپاریم .

اگر معلم پدر یا مادر بودن را تجربه کرده باشد ویا برادر وخواهری را تجربه کرده باشد و تنبیه را به یکی از اقوام درجه یک اتفاق بیافتد چه حالتی خواهد یاخواهم داشت را بیاندیشد ایا به این کار زشت وناپسند روی خواهد آورد .

همکار عزیزم راه پرورش وآموزش ویاددهی این نیست که بچه مظلوم ومعصوم خود یا دیگران را مورد اذیت روحی وروانی وتوهین قراردهیم .ایا اقدام پژوهی دراین گونه موارد خاص به کمک ما ومن نخواهد آمد .

همکاران عزیزم خواهشمندم با ابروی خودمان که یکی از شریف ترین شغلهای دنیا را به ما سپردند را داریم چرا اینگونه حرکات ناشایست از ما سربزند وعاقبت کار همه به فنا ونیستی وتباهی کشانده شود.

اگر مسافرتی بخواهیم برویم مال واموال خود را با دغدغه به اقوام ونزدیکان می سپاریم و چقدر هم اضطزاب داریم .

حالا کدام کارمند وکدام وزیر و کدام انسان دسته گل خود را (بچه هایش ) جزمن وتو ی فرهنگی به امانت می سپارد وهیچ شک وواهمه ای ندارد درصورتی که راننده سرویس مدرسه چقد تذکر وتوصیه وسفارش از جانب اولیا می شنود تا بمقصد برساند ولی به ما معلمین بدون هیچ تضمین خاصی امانت این خانواده ها که فرزند دلبندش است سپرده میشود واطمینان خاطر برای همه هستیم که بچه هاش در مکان امن وامان است .

چرا ما انسانها وفرهنگیان نباید امانتی که به ما سپرده شده اند را درکمال اسایش وآرامش مواظبت ومراقبت نکنیم .رسول اکرم ص بخاطر امانتداری اموال مردم شهرت یافتند ومقام ومنزلت پیدا کردند حالا ما چرا به این امانت خود احساس نباشیم .

کمتر جایی وکسی غیر از مدرسه ومعلم میبینیم ومی شنویم که امانت انسانها که فرزندانشان است به آنها سپرده شود .چرا قدر این اعتمادی مردم را به خودمان ندانیم وبا کمترین اشتباه وندانم کاری بزرگترین خطا را در خود ایجاد کرده باشیم .

عزیزان دوستان همکاران عزریزم خواهشمندم قدر این امانت مردم را با نهایت دقت تحویل بگیریم وتحویل بدهیم .

اگر مشکلاتی دارند نه با تنبیه روح وروان وجسم بلکه بامهر ومحبت و دوستی و ...حل نماییم واگر دانش آموزی مشکل خوانداری نوشتاری ویا روحی وروانی وجسمی داشت با کمی تفکر واندیشه که تفکر در قرآن افضل ترین عبادات عنوان شده حل کنیم ویکبار نتیجه خوب بگیریم چقدر شادمان خواهیم شد .

نه اینکه خود دانش آموز که فرزند من معلم می باشد خوشحال خواهد شد بلکه خانواده واطرافیان وومهمتراز همه خدا را خوشحال خواهیم کرد قدر شغلی که داریم را بدانیم که فردا دیر خواهد بود .بعداز چند سال که از امر معلمی ودانش اموز وکلاس درس دور شویم افسوس نخوریم که چرا اینطور نکردم واینگونه رفتار نکردم حالا عذاب وجدان بگیری و....

وقتی بعضی همکاران دانسته ندانسته سهوا عمدا کاری می کنند که درعالم فضای مجازی می پیچد اشک من وتو را در می آورد و همه را زیرسوال می برد بله حق میدم چون شغلی که داریم شغل آبرو داری است نه ابرو ریزی .خلاصه مواظب حرکات ورفتار وگفتار خودمان باشیم تا بهانه ای بدست سودجویان نداده باشیم .

اگر دیروز از شغلم می پرسیدند با افتخار می گفتم معلم وفرهنگی هستم اما امروز اگر بپرسند شغلت  چیه نمی توانم مثل دیروز جواب دهم شرمندگی وحقارت در وجود ما ایجاد کردند فلان معلم تنبیه کرده فلان معلم در مدرسه ای با دانش اموزان ....یا ....خیلی مرا عذاب میدهد فقط شنیدنش نه اینکه فیلم راببینم که واقعیت داشته . از خداوند متعال می خواهم این شغل شریف را تا پایان خدمتم ابرومندانه وسربلند نگه دارد واین اندک سالی که مونده بدون شنیدن حتی یک مورد ....به اتمام برسانم